Dit is meneer Janssen, of ook wel Janssen, J (Djee), Franse Janssen, Fransman, lief hondenkind, hondje lief hondje. Veel bijnamen, maar hij reageert op allen. Komt natuurlijk ook door de manier waarop wij, of vooral ik het uitspreek. Meneer Janssen is een Grand Basset Griffon Vendéen (GBGV). Jullie hebben hem vast wel eens voorbij zien komen op mijn blog of misschien wel in levende lijve 🙂 Voor het clubblad de Au Courant van de Griffon Vendéen Rasvereniging Nederland schrijf ik over Janssen. Het leek me leuk om deze verhalen ook op mijn blog te delen.
Janssen woont sinds 1 maart 2017 bij ons. En wat zijn we dol op hem! Hij hoort er echt helemaal bij. Ook past hij precies bij ons. Wij zeggen altijd, ‘zo baasie, zo beesie’ en dat klopt helemaal. Eigenwijs, authentiek, gek, enthousiast, dat zijn eigenschappen die wij ook allemaal bezitten. A perfect match!
Domaine Le Tisserand
Janssen is geboren op 28 december 2016. Hij is nu dus 4 jaar oud. Zijn moeder Lou Lou woonde bij de familie Lamaker in Rekken, Domaine Le Tisserand. Op 11 januari 2017 maakte we voor het eerst kennis met Lou Lou en haar pups. Eigenlijk waren we meteen verliefd op Janssen. De grootste pup van het nest, met dat lieve bruine vlekje op z’n hoofd. Maar we moesten nog even afwachten of Janssen ook werkelijk aan ons werd toegewezen. Hij had de naam Janssen al gekregen van Nick & Ingrid. Het bijzondere was dat deze naam ook op ons lijstje stond. Het moest zo zijn. Op 1 maart 2017 kwam puppy Janssen bij ons wonen.
Verliefd op het ras
Janssen is niet onze eerste Grand Basset Griffon Vendéen (GBGV). Wij maakte voor het eerst kennis met het ras toen vrienden van ons Tibeau kregen. En we waren op slag verliefd. Martijn is niet opgegroeid met honden, ik wel. Ik had al langere tijd een hondenwens en toen Martijn kennis maakte met Tibeau was hij om. We vielen beiden op het feit dat het een ras is met een eigen karakter. Toen we eenmaal een groter huis hadden gekocht was het zover.
In juni 2004 kwam onze grote vriend Olivier bij ons wonen. Olivier was, net als Tibeau geboren bij Lenny Kaffa. En wat was het een lieverd! Het was echt mijn maatje. Toen na 5 jaar Tijl, onze zoon, geboren werd, was Olivier echt super lief. Heel zachtjes begroette hij ons nieuwe gezinslid. Tijl en Olivier werden al snel grote vrienden. Het was dan ook een groot verdriet toen Olivier binnen een maand tijd ziek werd en overleed. 11 jaar was hij nog maar. Wij waren er van overtuigd dat Olivier minimaal 14 zou worden…
Hetzelfde ras en toch weer anders…
En nu maakt Janssen alweer ruim 4 jaar deel uit van ons gezin. En wat een heerlijke hondenvriend is het. Hetzelfde ras als Olivier, met vergelijkbare karaktereigenschappen, zoals eigenwijsheid, trouw, lief, gekkigheid, maar ook weer met een heel veel andere eigenschappen. Ik kan de Au Courant er helemaal vol mee schrijven. Maar laten we beginnen met een paar van zijn bijzonderheden te noemen. Aangezien we minimaal 3 keer per dag buiten lopen, begin ik met wat we dan zoal mee maken.
Natte voeten
Zo houdt Janssen niet zo van natte voeten door de regen. Hij loopt dan als een kat met zwiepende voeten, het water afschuddend. Ik blijf het zeer amusant vinden. Hij gaat ook absoluut niet op de natte grond zitten en nat gras is ook stom. Hij presteert het ook wel eens om gewoon terug naar huis te lopen, als het hem te nat wordt. Laatst stond Martijn al op de dijk te roepen ‘kom Janssen’. Janssen bleef staan keek naar Martijn, keek richting huis, keek weer naar Martijn en nam de benen naar huis.
Langs de dijk, waar wij vaak lopen, zijn olifantenpaadjes. Ook deze keer regende het hard. Janssen vindt het ook absoluut niet fijn om zijn behoefte in het natte gras te doen. Dus meneer had bedacht om langs het olifantenpaadje naar benden te gaan, onder de trampoline van de buurtkinderen te gaan staan en vervolgens daar even zijn behoefte neer te leggen. Hij vond het een goed idee, maar ik kon het met geen mogelijkheid opruimen…
Liever zon
Net als wij is Janssen dol op zon. Hij heeft in de tuin een eigen kleedje. Hij zoekt altijd het zonnetje op, dus het kleedje ligt op het plekje waar zon is. Natuurlijk wordt het uiteindelijk te warm en zoekt hij verkoeling. Maar dat kleedje moet in de zon. Als ik hem in de schaduw neerleg, gaat hij er gewoon niet op. Dan gaat hij in de zon zitten en kijkt mij strak aan. Tot ik het kleedje weer in de zon leg. Ja, daar hoort hij. Ik hou er van!
Wandelen in de zon vindt hij ook heerlijk, maar dan niet te lang. Als hij het te warm vindt, dan stopt hij gewoon. Hij gaat in de pauze stand. ‘Nee, ik ga niet verder.’ Kop naar beneden en de rem erop. Tijdens warme dagen loop ik dus ’s morgens & ’s avonds een groter rondje en ’s middags een heel klein rondje, want hij wil niet verder. Hij gaat eerst enthousiast en blij mee en halverwege gaat hij dus in de pauze stand. Natuurlijk loopt hij uiteindelijk wel weer mee naar huis, als ik het vriendelijk vraag 😉
Wind
Harde wind is ook een dingetje. Daar houdt hij ook niet zo van. Dan is het heel moeilijk zoeken naar een plek waar hij zijn plas kan doen. En dan moet je oppassen dat de plas niet tegen je benen waait. Ook zijn behoefte doen met harde wind is erg lastig. Nu moet er sowieso een hoopje of graspol liggen, maar wind aan de billen maakt het toch echt heel lastig. Dus is het de hele weg zoeken naar de juiste plek. Snuffelen, draaien, oeps wind tegen de billen, nee hoor dit wordt hem niet. Door naar de volgende plek. En zo gaat het wel even door. Ook Olivier had dit. Die moest ook altijd tig rondjes draaien voor hij het juiste plekje had gevonden. Een GBGV dingetje?
Snuffelen
Wanneer je met Janssen op pad gaat, hoef je niet te verwachten dat je lekker doorloopt. Nee, dat doen we op een ander moment. Ik ga tegenwoordig vroeg met hem de eerste ronde en dat vind hij heerlijk. Het lijkt wel of ’s morgens alles nog lekkerder ruikt. Ieder grafsprietje wordt van alle kanten bensuffled. Soms leidt een spoor wel weer een paar meter terug. Dan loop ik niets vermoedend verder en zie ik hem niet meer. Dan roep ik “Janssen, ben je, doe je” en zie ik een witte kop boven het gras uit steken.
Dan komt hij vaak weer blij naar mij toe rennen. Maar o wee als er onderweg nog iets lekkers te ruiken valt… Dan wordt er accuut gestopt en is hij vergeten dat hij onderweg naar mij was. Maar goed, snuffelen is zeg maar zijn ding en wij zeggen altijd ‘dat beest is ook voor zijn plezier op de wereld’. En we nemen de tijd om rustig met hem te wandelen. En als het regent dan gaan we wat sneller, want dat vinden we allemaal stom.
Meer meneer Janssen?
Er valt nog veel meer te vertellen over Janssen. Maar dan is er geen ruimte meer voor verhalen over andere lieve Griffon Vendeen hondjes. In de volgende Au Courant komt er weer een nieuw verhaal over Janssen, deze deel ik ook weer op mijn blog. Daarnaast zul je hem vaak tegenkomen op mijn Instagram-account @hey.new.day. Sommige van jullie zullen hem daar vast al wel eens gezien hebben.
Foto Janssen & me: Yvette Moeskops Fotografie
6 reacties
Lieve Janssen, ook onze vriend❤️
Jazeker! Dat merkte je wel aan de begroeting woensdag ????
Wat leuk! Dikwijls vragen we ons af hoe het de andere broers en zussen vergaat van Jop en Pientje. Zo af en toe ontmoeten we Lisa. En moeder Lou Lou. Super leuk! Dus ook het lezen van je blog/verhaal over meneer Janssen geeft ons een aangename herkenning (zoals vrijwel alle GBGV-verhalen) maar met een extra vrolijke strik erom: “ach wat leuk, ‘ons’ broertje ..”
Dank voor je leuke reactie Patricia! We komen elkaar inderdaad niet zo 123 tegen. Leuk dat je Lisa en Lou Lou nog wel eens ziet. Ik heb het volgende artikel al geschreven voor de Au Courant, dus wanneer die geplaatst is komt die ook weer op mijn blog. Dikke knuffel voor Jou & Pientje ❤️
Ik heb het verhaal met een grote glimlach op mijn gezicht gelezen. Het is echt een aparte hond als je dit zo bij elkaar leest…!! XX
Hahaha, zo baasje zo beesie hè Riekie????